اختلال روانی چیست؟

اختلال روانی

اختلال روانی نشانگانی است که با اختلال بالینی قابل ملاحظه در شناخت تنظیم هیجان یا رفتار فرد مشخص می‌شود
که کژکاری در فرایندهای روانشناختی، زیستی یا رشدی زیربنای عملکرد روانی را منعکس می کند.

اختلالات روانی معمولاً با ناراحتی یا ناتوانی قابل ملاحظه در فعالیت های اجتماعی شغلی یا فعالیت‌های مهم دیگر ارتباط دارد.
پاسخ مورد انتظار یا از لحاظ فرهنگی تایید شده به عامل استرس زای رایج یک یا فقدان مانند مرگ فردی عزیز اختلال روانی نیست.
رفتارهایی که از لحاظ اجتماعی منحرف هستند مثل سیاسی، مذهبی یا جنسی
و تعارض هایی که عمدتاً بین فرد و جامعه روی می‌دهد؛ اختلال روانی نیستند.
مگر اینکه این انحراف یا تعارض ناشی از کژکاری فرد به صورتی که در فوق شرح داده شد، ناشی شده باشد.

تشخیص:

تشخیص اختلال ر‌وانی باید فایده بالینی داشته باشد:
یعنی باید به متخصصان بالینی در تعیین کردن پیش‌آگهی، برنامه‌های درمان و نتایج بالقوه درمان برای بیماران شان کمک کند.
با این حال، تشخیص اختلال روانی با نیاز به درمان برابر نیست!
نیاز به درمان، تصمیم بالینی پیچیده‌ای است
که شدت نشانه، برجستگی نشانه مانند وجود اندیشه پردازی خودکشی، ناراحتی بیمار مانند عذاب روانی،
مرتبط با نشانه یا نشانه ها، ناتوانی مرتبط با نشانه‌های بیمار، مخاطرات و منافع درمان‌های موجود
و عوامل دیگر مانند نشانه های روانپزشکی که بیماری دیگر را پیچیده می‌کنند به حساب می‌آورد.

بنابراین، امکان دارد متخصصین بالینی با افرادی روبرو شوند
که نشانه های آن ها ملاک های کامل را برای یک اختلال روانی برآورده نمی‌کنند
ولی نیاز واقعی به درمان یا مراقبت نشان می‌دهند.
این واقعیت که برخی افراد تمام نشانه‌ها را آشکار نمی‌کنند،
بیانگر آن است که از تشخیص نباید برای توجیه کردن محدودیت دسترسی آنها به مراقبت مناسب استفاده شود.