اختلالات ارتباط

اختلالات ارتباط

اختلالات ارتباط، کمبودها در زبان، گفتار و ارتباط را شامل می‌شوند.
گفتار، تولید بیانگر صداهاست و شمرده صحبت کردن، فصاحت، آوا و کیفیت طنین را شامل می‌شود.
زبان، شکل، کارکرد و استفاده از سیستم رایج نمادها
یعنی کلمات گفتار و زبان اشاره، کلمات مکتوب و تصاویر را به شیوه قانونمندی برای ارتباط شامل می‌شود.
ارتباط هرگونه رفتار کلامی یا غیر کلامی را خواه عمدی یا غیرعمدی بر رفتار، عقاید یا نگرش های فرد دیگر تاثیر بگذارد، در برمی‌گیرد.

ملاک های تشخیصی اختلال زبان

1. کاهش واژگان
2. ساختار جمله بندی محدود
3. اختلالات در کلام

ویژگی های تشخیصی اختلال زبان عبارتند از:

مشکلاتی در فراگیری و استفاده از زبان به علت کمبود هایی در درک یا تولید واژگان، ساختار جمله و کلام.

یادگیری و استفاده از زبان به دو مهارت دریافتی و بیانی وابسته است.
توانایی بیانی به تولید علائم آوایی، ایما و اشاره یا کلامی اشاره دارد؛
در حالی که توانایی دریافتی به فرآیند دریافت و درک کردن پیامهای زبان اشاره دارد.

ویژگی های مرتبطی که تشخیص را تایید می‌کنند 

معمولاً سابقه خانوادگی مثبت اختلالات زبان وجود دارد.
افراد و حتی کودکان می‌توانند در وفق دادن خود با زبان محدوده شان خبره باشند.
امکان دارد آن‌ها خجالتی یا محتاج به نظر برسند.
افراد مبتلا ممکن است ترجیح دهند فقط با اعضای خانواده یا افراد آشنا یکدیگر ارتباط برقرار کنند.
این شاخص های اجتماعی برای اختلال زبان، تشخیصی نیستند.
اما اگر محسوس و مداوم باشند ارجاع برای ارزیابی زبان را موجه می‌کنند.
اختلال زبان مخصوصاً کمبودهای بیانی، ممکن است همراه با اختلال صدای گفتار روی دهد.

اختلالات زبان بسیار توارث پذیرند و اعضای خانواده به احتمال بیشتری سابقه اختلال زبان دارند.

اختلالات ارتباط زبانی چگونه روی می دهد؟

فراگیری زبان با تغییرات از شروع دوره نوپایی تا سطح شایستگی بزرگسالی که در نوجوانی پدید می‌آید، مشخص می شود.
اختلالات ارتباط زبان در طول دوره رشد اولیه پدیدار می شود.
اما با این حال در فراگیری واژگان و ترکیب کلمه اولیه، تفاوت قابل ملاحظه ای وجود دارد
و تفاوت های فردی به عنوان شاخص های تکی، پیامدهای بعدی را چندان پیش‌بینی نمی کنند.
در چهار سالگی تفاوتهای فردی در توانایی زبان پایدار هستند،
دقت ارزیابی بهتر است و پیامدهای بعدی را خوب پیش بینی می کند.
اختلال زبان که از ۴ سالگی تشخیص داده شده، احتمالاً با گذشت زمان ثابت است و معمولاً تا بزرگسالی ادامه می یابد.
هرچند که نیمرخ خاص توانایی ها و کاستی های زبان احتمالاً در طول دوره رشد تغییر می کند.

عوامل خطر و پیش آگهی

کودکان مبتلا به اختلالات زبان دریافتی از آنهایی که عمدتاً به اختلالات بیانی مبتلا هستند،
پیش آگهی نامناسب تری دارند،
در برابر درمان مقاوم ترند و مشکلات مربوط به درک روخوانی غالباً دیده می شود.

تشخیص افتراقی اختلالات ارتباط

تغییرات عادی در زبان، اختلال شنوایی یا اختلال حسی دیگر، ناتوانی عقلانی، اختلالات عصبی، همزمانی اختلالات.